//
.
.
.

beni
duyabiliyor musun babam...

demem o ki,
adına yaşam dedikleri hani bizi bırakıp gittiğin bu gezegende yaşayamadıkça öğrendim ki kırmızının akıtıldığı gerçekte bütün sarılar yalanmış, yabanmış yüzümüze gök, umutkanlığımıza deniz diye sürülen mavi..
yüz yüze gelemeyeceğimiz bir gerçekmiş aslında sırtımızdaki kambur ve bedenlerimizin her gün t/aşımı gölgelerimizi taşıyamayacağı gerçeği de olasılıktan öte dolasılık olmuş zifirimize..



ah be babam
biliyorum duyuyorsun beni...

demem o ki,,
doğmasın, yağmasın artık güneşte üzerime.. karanlığı aydınlık bildim, aydınlığı sıska bir kalem, kırışık bir orman...mavi bakmam gerektiğini öğretmiş olsan da daha fidanken kömür karası gözlerime inan aklımın alamayacağı boyutlardaki devlerden korkar oldum cüceleştikçe fikrime.. kıyım var mıydı yeşili yosun bağlamış kıyısızlığıma ya da inancım kaldı mı kayıtsızlığıma o da ayrı bir muamma.



ah be babam
ne alaka diyeceksin belki ama...

demem o ki,
özlemedim desem gölgeni, “arkadaş” diyerek başlayan sohbetlerini yalan olur.. övgüyle sana çok benzediğimi söyleyenlerin sayısı da bir hayli fazla bu da fazlasıyla gururdur bana.. şimdi kızacaksın bana biliyorum kızma, kızma ama annemi daha çok sevdim galiba.. sen çok büyük kaybımsın âlâ ama daha da büyük bir kaygım var "nedir" diyeceksen annem diyorum yani annemin tam da bırakacağı yerden kim sevecek beni kim ölecek uğruma meraktayım hatta şimdiden yastayım...

.
.
.
//

ilhanaşıcınisanikibinyirmiiki