Bitmiyor başımın çilesi derdi
Yalnızlık ruhuma acılar verdi
Şefkatin şerefli sahibi merdi
Kaldırmıyor artık bu derdi özüm

Acıyıp severim dertli olanı
Alır yüklenirim yolda kalanı
Ben kıymam kimseye acıtmam canı.
Ne var ki kesmiyor bir şeye gözüm

Fazlı na hayranım şan’ın yücedir
Benim ahu zarım şu nefsime dir
Bağladığım Umut rahmetine dir.
Medet ey nefsime geçmiyor sözüm

Ağlaya ağlaya tükendi ömrüm
Kerem kıl Sultanım Halıkım benim
Sayısız muhtaca yetişir gücün.
Ruhi siyahıma dayanmaz özüm

Tüketti Eritti çileler beni
Hidayet bulmuyor işitip vahyi
Deli bu ya rabbi bu nefis denî
Düzen vermeye de yetmiyor gücüm

Kimlere uğrasam yara açıyor
Dertlerin üstüne dertler saçıyor
Sevgi ve muhabbet benden kaçıyor
Peşinden çatmaya yetmiyor gücüm

Yaralı Mustafa nefse sitemkar
Tasadır ölümün eylediği kâr.
Nihayetsiz rahim o Perverdigar
Safa yüksek uçuyor yetmiyor elim

Mustafa Çoban
2.12.1996