KARA KIŞ

Dokuz yüz altmışta doğurmuş anam
Her şeyi kardeşçe bölüyorduk biz
Nice acılarla yoğurmuş anam
Salgın hastalıkta ölüyorduk biz

Adeta her evden çıkarken naaş
Dertlerle sınandık bulamazken aş
Umutlar biterken hep yavaş yavaş
Kara günler geçer biliyorduk biz

Yiyecek tükendi, yollar kapandı
Helikopter geldi hasta uyandı
Ümit bitti yolun sonudur sandı
Kışın karanlıkta kalıyorduk biz

Yerle yeksan oldu bahçeler bağlar
Kardan görünmezdi ovalar dağlar
Dertliler oturup derdine ağlar
Akan gözyaşını siliyorduk biz

Duvarlar çatladı, damlar yıkıldı
Güneş gözükünce yola çıkıldı
Bunca kahır çile canlar sıkıldı
Altı metre karda gülüyorduk biz

Kahvaltıda sıkma varsa bazlama
Çökelek, soğana şükret sızlama
Karakış ömrümü tüketti ama
Derin hayallere dalıyorduk biz

Donda Yaylacıktan sürütkü çektik
Çaresizce kıraç toprağı ektik
Varlık kıymetini bilmeyecektik!
Yine felekten gün çalıyorduk biz

Küçükleri sevdik, büyüğü saydık
Üst baştan alt başa naylonla kaydık
Ne olurdu bilmem biz olmasaydık
İşin üstesinden geliyorduk biz

Topladı bizleri dedi ki müdür
Okumak iyidir, hayat güzel, hür
Söz sahibi olur, elinde mühür
Okuyandan ilham alıyorduk biz

Yalan yok gerçeği getirdim dile
Aç susuz tüm herkes çekse de çile
Olup bitenlerden yılmadık bile
Yine güzel şeyler buluyorduk biz

Anzeri yaşadık baharı, yazı
Sıkıntılı geçti ömrün birazı
Gülmek istiyorken ağladık bazı
Küçük şeyle mutlu oluyorduk biz

Ozan Anzeri