Fani iken neyi basamak yaparsan kendine,
Onunla çıkar, onunla adımını atar,
Onu merdiven eder, onunla önünü görür,
Kimbilir takılır geriye yuvarlanır insan,,

Dünya için attığımız her adım,
Bizi dünyaya gömer,
Derinlere girdikçe kaybeder,
Kendini bilmezle bir eder,,

Çıktıkça daha da yaklaştığını
Az kaldığını düşünürken
Huzuru arar,
Kendini çıkmazlara atar,
Yolun sonunu düşünür,
Bilmeden çıktığı yolun esiri olur,
Kılavuz olmayınca
Önünü görmez,
Muhatabı dünya edince,
Dünyayı dert etmez mi insan,

Hâlbuki uzaklaşır insan
Kendi gerçeğinden
Gönlünün sesinden,
Ağlarken içi, kaybetmiştir kendini
Gönlünü dinlemeden,
Rıza gözetmeden,
Attığı her adım, zirve gibi görünür belki,
Ne kadar da kazansa doymaz ki benliği,
Huzurun sahibini bilmedikten sonra
Sahip olduğunu sanır insan,,
Merdiven biter, yol biter,
Oysa ne kadar çıkarsa çıksın,
Yeri kara toprakta sona erer,,