Baktığında durum şuydu o anki...
sanılıyordu ki kâr Çanakkale.
Kalpler duruyordu bir heyecan ki...
Bize hem namus, hem ar Çanakkale.

Kendini kandırıp fol sanmışlardı,
Gelip geçtikleri yol sanmışlardı,
Akıllarınca çok bol sanmışlardı...
Oldu alçaklara dar Çanakkale.

Düşman olmak ister ülkeyi bölen !
ALLAH deyip öldü bizde hep ölen !
Şehitlik makamı en büyük şölen...
Alçaklara ise har Çanakkale.

Zırhlı gemileri koca bir dağdı...
Onun zıddı ise imandan ağdı.
Biz değil onların başına yağdı...
Oldu soğuk bir duş, kar Çanakkale.

Boştu canilerin sırtında ki kürk...
Vardı karşısında köklü ulus Türk.
Ölümden korkmuyor Mehmet, Atatürk...
Azan yaramızı sar Çanakkale.

Deryalar dolusu ahmağa bakın...
Diyorlardı bize zafer çok yakın.
Yapmıştık biz ölümüne bir akın...
O ruh bizde halâ var çanakkale.

Düşmanlarımız mı belki bir devdi...
Buna karşı koymak bize ödevdi.
Korkmadı bu millet ölümü sevdi...
Yârdan öte farklı yâr Çanakkale.

Cumali haçlılar ateş saçtılar !
Oysa bir çıkmaza yelken açtılar !
Türk’e dayanmak zor: dönüp kaçtılar...
Değil yırtılacak zar Çanakkale.