ÂKİF’İM..

Korkusuz şanlı millet, Âkif de korkmuyordu
Vaaz ve nasihatte, şakıyordu Âkif’im.
Gece gündüz demeden, koşmaktan bıkmıyordu
Özgürlük ateşini, yakıyordu Âkif’im.

Gönlü geniş olsa da, imkânı fazla dardı
Öyle pür imandı ki, tanrı dağı kadardı
Anadolu zordaydı, O ise ümitvardı
Kur’anını ezbere, okuyordu Âkif’im.

Gönlü razı değildi, azıcık boş durmaya
Azim ve gayretleri, düşmanı durdurmaya
Milletini coşturup, cepheye koşturmaya
Fikirlerden kir pası, yıkıyordu Âkif’im.

Onun bütün günleri, başlardı sabah erken
Yolunu aydınlatan, kandildi Allah derken
Milleti uyarmaya, dört bir yana giderken
Göz ucuyla cepheye, bakıyordu Âkif’im.

Hakka tapan Milletin, Allah’tı tek İlâhı
Allah’ı unutanın, olmazdı hiç felahı
Milletin sarsılmayan, en etkili silahı
Gençliğin yüreğini, dokuyordu Âkif’im.

İnanmış on bin kişi, galip gelir yüz bine
Yenilecektir düşman, içindeki her kine
Ye’se kapılma deyip, Milletinin kalbine
Zafer tohumlarını, ekiyordu Âkif’im.

Göklere uçururken, verdiğimiz her canı
Çanakkale zaferi, yenilmezlik unvanı
İstiklâl Harbi ile, kurtarınca Vatanı
Zaferin şafağını, söküyordu Âkif’im.

Âfâkımız aydınlık, yoktur zincir vuracak
Göğsümüzde imandır, zincirleri kıracak
Dünya semâlarında, ebediyyen duracak
Burçlara Bayrağımı, dikiyordu Âkif’im.

Taklidi sevmez idi, işi hep aslı ile
Etkindi hitabeti, sözünde faslı ile
Bu bilgi çağımızda, Asım’ın Nesli ile
Hasmının bileğini, büküyordu Âkif’im.

Hiç yere bakmıyordu, göklerdeydi gözleri
Kazanmaya azimli, kan dökmeden zaferi
Milletin büyük ferdi, korkusuz Allah eri
Barış zamanı teri, döküyordu Âkif’im.
*
Murat Kahraman Murâdî
13.03.2022/İstanbul