Dönüşü olmayan, çıkılan yolda
Söz veren sözünde, durmalı derim
Sevdaya bürünmüş, yakılan solda
Yüreği hep ona, vurmalı derim

Aşka çıkılan yol benlik değildir
Kirlenip atılan önlük değildir
Sevda dediğimiz günlük değildir
Bir ömür boyunca, sürmeli derim

Bak ozan dillendi esen badında
Tatlı rüyaları gördü yadında
Duygular birleşti ağız tadında
Acıyı tatlıya, karmalı derim

Seven yürek şiir, akıl kitapsa
Gönül aşık, ayışığı mehtapsa
Verdiğin sözlerin candan hitapsa
Taşları ortadan, yarmalı derim

Çevirdi bizleri, bir el gündüze
Temaşayla bakıverdik yüz yüze
Beraber verilen, her güzel söze
Kafayı bin kere, yormalı derim

Söz yolunda coşan yürek teskince
Olur mu hiç bakışmalar keskince
Çıkılacak her yol sırattan ince
En ince detaya, varmalı derim

Aşk için yerlere serilen gurur
Sahibine gerek görülen onur
Aras’la bakışıp, öngörülen nur
O çift bedeni de , sarmalı derim

İSHAK ARAS
ishakaras (mihman)
Söke/Aydın

Dost kalemlerden

Yarin gönlü kaydı,o nazlı yâre,
Arar durur aşka,uyan bir çare,
Kalmasın sevenler,asla biçare,
Sıcacık bir yuva,kurmalı derim...
Nurettin Günbay

Çiçekli bahçenin gülü özeldir
Baharı geçenin ömrü gazeldir
İyilik harmanı biçen güzeldir
Kötü defterini dürmeli derim...
Ahmet Kara

Aşıkları gömseler de derine
Koyamazlar başkasını yerine
İki yürek vurgunsa birbirine
Saati vuslata kurmalı derim...
Mirim