//
.
.
.

ve
sen
gözleri
deniz çalan
yoruldum dalgalanmaktan
bırak çapalanayım kıyısında kıyısızlığının
kumsallanayım teninin kavuran kaburgalarında

/

hiçbir ay’da doğmama rağmen bütün mevsimleri nisan bildim.. açamasam da çiçek, böcek hep yeşersin istedim insan denen zihniyet.. hiç bitmeyen şiir oldum ve defalarca yaralarımdan sevmeyi öğrettim harflerime.. tenimde üşüyen çiy, gözlerimde çiselenen ırmaklar oldu içimdeki çöllere umut taşıma telaşım..

bilirim devrildikçe gün geceye zifir basar her hücreye ve gece aynı olsa da herkese inan farklıdır karanlığı, kimsesizliği her yalnızlığın.. peki nedir, kimdir düşman gerekli midir ölmek diyorsan tanış önce içindeki tanışabileceğin ilk ve son düşmanla ve yargısızca ver katlini ver ki doğsun gün, güneş içindeki zambaksız vadilere…

sakın ola ilişmesin tetik parmağına kimse serçe parmağıyla halay çekmek varken gönlünce.. sakın ola cehennemi prangalamasın kimse çocukluğuna cennetine koşmak varken.. iki dudak arası kusmuklanan egoizme sakın ola inanmasın kimse dudak dudağa, kucak kucağa aşk bitivermişken hattı gülden, hattı ateşten kırmızı cephelerinde..

/

dilim,
kati şiirdir,
aşktır ezberim
yoktur okumam, yazmam
toplamak, çıkarmak bir yana
ne çarpmayı ne de inan bölmeyi bilirim
bu yüzdendir ya seni hesapsız, kitapsız sevişlerim…

.
.
.
//



ilhanaşıcımartikibinyirmiiki