5
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1943
Okunma
Suskun ırmaklara karışan gözyaşlarını
daralan yüreklere şikayet edercesine bilincin kuruması bu
... Ahmaklık.
......Bilinç!
........duygu!
özümseme;
hep özlem oldu vicdanda.
yine, derin ve hüzünlü bakış
ufkun toprağı öpercesine eğilişi.
Belki müjdesiydi kartalın,
maviyle beyazın birleştiği tepede attığı çığlık.
Belli ki o görmüştü
ufukla toprağın sarılışını
Taşan ırmakları...
Ayakları yerden kesik uçarken mağrurdu
Toprağın da aşkıydı, ırmaklara salınan şırıltı.
Aşk
Tamamiyle ses di...
Bütün çığlıkların,fısıltıların, kalpten kopanın
kalpte suskun kalmanın belasıydı kurumuş ırmaklar.
Unutulmayan sağanakların
anılarda kurumasıydı Aşk..
kurumuş dereler;
yalnızlık ağlıyordu yer kürede günah keçisi
bir bir tek başına ırmaklara ulaşamadan
Aşk mı?
ölüm gibi birşey...
Cevap Yaz