EY MENZİL.

Ben Menzilde gördüm,binlerce insan
Arayıp bulursun, kimi ararsan.
Yüzbinler tek yürek,olmuştur tek can.
Kardeşliği gördüm, menzil köyünde.

Renga renk güllerse, aynı destede.
Pişman olan binler, ayni listede.
Değil bana nefsin, alem gülsede,
Ağlayanlar gördüm . Menzil köyünde.

Pişman olanların, yükselir sesi.
Uyku tutmaz allah, allah nefesi.
Her saniye kalpte, allah hecesi.
Ne veliler gördüm, menzil köyünde

Gözyaşı sel oldu,kapılmış sele.
Fakir ile zengin, hepsi el ele.
Manayı almışlar, en önce ele.
Ben mahşeri gördüm,menzil köyünde.

Ayakkabı yoktur, giydi çarığı.
Üstünde kalmamış,dünya varlığı.
Kalbinde sevdanın, aşki yaniği.
Ne aşıklar gördüm, menzil köyünde.

Ne iş verirseler, yok itirazı.
Ellerini açmış, mevlaya nazi.
Hiç geri döner’mi, ulvi niyazı.
Utandım kendimden, menzil köyünde.

Sırtından sarkıyor, günah torbası.
Öyle ağladıki, yandı maşası.
Tövbeyle söz verdı, kalmaz tasası
Feryadı figanı, duydum menzilde.

Unutmuş dünyanın, butun derdini.
Yıkmış kalbindeki, riya bendini.
Ölü gibi etmiş, orda nefsini.
Hayretlere düştüm,menzil köyünde.

Bir tufan misali, nazar yağmuru.
Renga renk açıyor, güllerin gülü.
Tövbe ile pişer, gönül hamuru.
Kokusunu aldım, menzil köyünde.

Deyılim ben artık,nefsimden yana.
Dünyamı çok cazip, gelmiyor bana.
Sultanın nazarı, yeter cihana.
Ne zahirler gördüm, menzil köyünde.

OSMAN KÖSEOĞLU.
27-04-2006
ÜMRANIYE-İSTANBUL