Huzur nerede, Söyleyin dostlar,
Hicret edesim var,Bu diyarlardan,
Kaçıp gidesim var,

Anlamsız kalınca manalar,
Kalemi’mi kırıp, Çöpe atasım var,

Duramıyorum nedense, Yazmak isteğimi,
Belkide böyle ifade ediyorum kendimi,
Dağlara tepelere kazımak istiyorum hislerimi,

Bu dünyanın neresi cennet bahçesi,
Etrafım yalan dolanla çevrilmiş,
Sahte yüzler sahte bağlar,
Bencilikten irin akan,
Kendine yontan ve yaşayan,
İnsan eli ekilen sahte dikenli gül bahçesi,

Fikrim ve zikrim onunla hemdem,
Lakin ben ona çok uzak kaldım,
Cürümleri’mi sayınca kahra daldım,
Nasıl temiz’lenirim diye ufka bakakaldım,

Göklere bakıyorum,
Ona içten içe sesleniyorum,
Biliyorum beni duyuyor ve görüyor,
Beni sadece ve sadece o anlıyor,

Duam olmasa ona,
Yalvarıp yakarmasam,
Nasıl dayanılır bu hayata,

Onun kapısında dilenciyim,
Ondan başka ilah yok’ki,
Beni bilen anlayan yardımcım ve dost,

İşte asıl Huzur onunla olmak,
Yakınlığını damarlarının zerresinde hissetmek,
Asıl hicret yer yeryüzünde değilmiş,
Onun en güzel isimleri ile onu anmak,

Ey Rabbim,
Esmaül Hüsnayı kalbime nakş’eyle,
Tecelli et zerrelerime sen ki ol dersin olur,
Sen ki kâinatın efendisisin,
Kalpler anca seni anmakla huzuru bulur.