Kalem bile beni, dinlemez oldu
Dilin dediğini, kalem yazmıyor
Maziye dalınca, gözlerim doldu
Sanma ki yürekte, yaram azmıyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Bizdeki her akit, mezara kadar
Verilmişse bir söz, bizimle gider
Hazan, hüzün beni, derde gark eder
Baktım arasında, hiç su sızmıyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Yürekteki yara, hiç durmaz kanar
Sevda denen ateş, korlanır yanar
Hani diyorlar ya, ota da konar
Şu gönül canana, neden kızmıyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Gönül körfezine, hasret dolunca
Uzun geceler de, yalnız kalınca
Suskun kalan bu dil, yâr lâl olunca
Dizede harfleri, dudak dizmiyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Selamlar yüklersin, Turnaya, yele
Her zaman kalbinde, kopar velvele
Gönül dizginleri, alınca ele
Vurgun yiyen yürek, nasıl bezmiyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Her güzel elinden, içilmez şerbet
Aslına çekecek, insan sa elbet
Ummadığım anda, gelince gurbet
Ayrılık duygusun, aklım sezmiyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Lüzumsuz sen bile kalırsın darda
Dizilir sorunlar, hem de art, arda
Sevdaya söylenen, çok şeyler varda
İnsan oğlu nefsin, neden ezmiyor
Dilin dediğini, kalem yazmıyor

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ