Yitirdim gülüşünü her yer sessizliğe bürünmüş
Dilimde susturamadığım elem şarkısı ile
L...... savuruyorum kör talihime ...
Saçlarını taradığın aynaya ilişiyor gözlerim
Orada perişan halimi tanıyamıyorum.
Kapımda bir ses, koşuyorum ...
Sevinçle açıyorum... yine yoksun ! yine...
Başkaları gelip geçiyor sokağımızdan
Kapatıyorum gözlerimi artık ışıklara ...

Her ne yöne baksam hatıraların gizli
Oralarda sanki senden bir parça var.
Dokunamıyorum eşyalarına, kokluyorum yalnız
Bazen de gözlerin beni takip ediyor...
Durup seninle konuşuyorum.
Bazen karanlıklarda kalıyorum... içimde bir ürperti
Yanı başımda duruyorsun ellerin omuzumda hissediyorum
Bırakıyorum bitmeyen yaşlarını gözlerimin...
İçimin kavrulan çöllerini
Belki serinletir sanıyorum ...
Ama yok ! yok... sönmüyor...
Sensizlik ateşleri içerimde.

Ne kadar zormuş böyle yaşamak
Ya anıların, ya yokluğun ve gelmeyişin.
Bitiriyor umutlarımı...bitiriyor !

Bak penceremizde sevdiğin çiçeklerin
Solmaya başlamış tıpkı umutlarım gibi.
Hepsinden beter gecelerin karanlığı
Yüzüme, bedenime diken olan yatağım !
Zındanlara prangalı tutsak benim !
Rab’bim ! neden doğmuyor şafak...
Doğsada sensiz istemiyorum
Sen yoksun ya ; Karanlık...
Ve de ışık farketmez işte ...

Yakma içimi..zaten karanlık
Dipsiz bir kuyudayım.
Gözlerim kapalı seni duyarken
Okunmakta Kur’an sureleri gibi hatıralar,
Geçiyor şimdi beynimin satırlarından.

Meçhul yıldızların katında tüm ruhumla
Duamın mucizesini
SEN’den bekliyorum, SEN !
Tut ellerimden
Sana muhtacım !
Sonsuz varlık ...


Günay Koçak 11.2.2022