2
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
462
Okunma
İnsan hayatı boyunca sürgündür aslında. Kimi hasrete kimi ise vuslata. Kimi mutluluğa kimi ise derde, kedere. Üstat Aşık Veysel’in dediği gibi; "İki kapılı bir handa gidiyorum gündüz gece..." Velhasıl sürgün bitmez ve herkes için her şey mutlaka yarım kalır, tamamlanamaz hiçbir şey. Ondört uyaklı olarak yazdığım bu şiirimde elimden geldiğince insanın kendi içindeki sürgününü anlatmaya çalıştım. Beğenilerinize sunar, okuyan herkesi saygı ve muhabbetle selamlarım. EyvAllah...
Darmadağınım gülüm paramparçayım yine
Kurulurken tuzaklar yürüyorum meçhule
Aydınlanır her yanım gülüversen uzaktan
Asırlardan öteye sürülmüş ruhum bile
Şimdi dört bir yanımı hayalinle avuttum
Hırçın çocuk içimde ninnilerle uyuttum
Yokluğun yenilmez bir zehir gibiydi bana
Ben o zehri yine de bal eyleyip de yuttum
Bu kaçıncı vuruluş dönüp dönüp sırtımdan
Kovulmuş yerli gibi yüzyıllardır yurdundan
Sükut altın diyorlar konuşmaksa faydasız
Ne sen beni anlarsın ne giderim yurdumdan
Zaman ayrılıklara en ağır bir darbedir
Geçtikçe yaralarım daha da derinleşir
Kim derdi ki bir gün ben öleceğim kahrımdan
Kalbim bir mezar gibi ebed sürgün yeridir
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz