Gönlümün gözlerime uzattığı aynada,
Ruhumun bedenime “hiç” dediği yerdeyim.
Kelimenin kalbine yüklenen o manada,
Anlamanın bir hayli “güç” dediği yerdeyim.

Derdi dünya olanın haberi yok âhirden,
Geç kalışların çoğu hep yarına tehirden,
Dostun sözü bazen de acı olur zehirden,
Gerekirse bir yudum “iç” dediği yerdeyim.

Lûtfedip bahşettiği o ilâhi ilhamla,
Yaradanın adıyla mâhlûkatı selâmla,
Hasbihâl de ederek bir iki çift kelâmla,
Aşk’a kanatlarını “aç” dediği yerdeyim.

Sır sayılan mahremin aslına ermeyerek,
Merak edip gereksiz sorular sormayarak,
Yürek yakan çok şeyin üstünde durmayarak,
Fazla kafa yormadan “geç” dediği yerdeyim.

Musibetin yanında koruyup metâneti,
Cehâlet karşısında okuyup mârifeti,
Husumetin şerrinden korunup mağfireti,
Sevgi tohumlarını “saç” dediği yerdeyim.

Seyyal Tanır / 07.02.2022