omzun yorgun bir dağ yamacı, çekilsem yıkılacaksın
düşlerin sönmüş karanfil, bilincin aşka tutuklu, olmasam çıldıracaksın

düşer gecenin karmaşasına sağanak duygular
ağlasam, döker yapraklarını görkemli ağaçlar
ölsem, umutlar küser
olağandışı dediğin nedir ki! artık her şey ilenmektir
alı, mavisi dökülmüş sapsarı bir yel

güneş gibi yalnızım, evren denli yalnızlık
yosunlar bağladığında sessizliğimi
bir yağmursuz bulut muşum
oysa ne kadar da yok muşum
içine kanayan umutmuşum
kendimiz yaptık, kendimiz taptık
yeryüzüne sıvanan balçıktan öte neyiz ki!

ey insan!..
sen duygularının ve tutkularının sürüngeni değil misin?
de ki ona...
kafatasında taşıdığın kerhanedir, yüreğinden açılır kapısı
kaç suçsuz can, kaç gelecek gömdün tarihin apışarasına
tarih seni kanıyor ışığın ayın arka yüzünde kaldı, anlasana
kim çizdi beni bu resmin en kuytu köşesine
gözyaşlarım senin olsun, ağlasana

müzik de sustu, son ihanetiydi yaşamın
kırıldı içimdeki resmin kısrağı, beynimdeki deli senfonisi

hey! yüreğime saplanan hırçın yabancı, içime yıldırım gibi düşen siyah saçlı sanrı
içinden kaç yılkı geçti üşüdüğümüz ve unuttuğumuz sevdaların
seni ne zaman düşünsem karnımın ortasında yanardağ,
sevmesem çeker miydim bunca acıyı, sabır kangren oldu
yoksulum, yorgunum, ufkum sonsuza açık, çığlıklarla geçti üstümden karanlıklar
yıllar ve yıldızlarla tükendim, damarlarımda kan yerine karıncalar
üşüyen ağaç bedenim, çürüyen tomruk sızısı
dudağında ürkek bir öpücük gibi duran ben’deyim
içimdeki kırmızı imgeyi nereye koysam utanır
gözyaşlarım yağmur kokusudur topraklarında
kararıyor son ışıklar, son bekleyiş, son sesleniş, son tükeniş
bu şiire artık ne eylül girebilir ne haziran
günleri öyle dövdük ki aşk olsun, acımadan
eylül mora döndü haziran ebruli

sırı dökülmüş aynalardaki son mavi
içimin en yangın yerinde çılgın krizantem
sen yoktun, kanlı gözyaşlarımı sensiz dokudum
yeryüzünü sensiz okudum
utkusuzdun, erilimle beslendin
benim açlığımsa düşünümde
seni geçmişten ve gelecekten söküp aldım
üstüme yıkıldı tarihin duvarı
ellerin artık hırçın keklik sürüsü, külleri ateşe veren
tersine akan nehirler gibisin içimde
ilkelini özledim, cennetten kovulmadanki yabanıllığını

aslında düşsün, sancılı bir düşüşsün
boş bardak damlayı tanımaz; ama dolusu taşıyamaz

şiirler yazdım, şiirler yazdın, şiirler yazdık tapınır gibi tanrıya
kutsal gömlekler giydirdik "aşk" gibi, bütün sabahlara
kızıl gülücüklü gül gözlüm, şiirler ki kirvesidir aşkın
beni soğurmanın telaşı mı şiirlerdeki
son tutsaklığındır aşk senin, son kutsallığın
inatçı tanrılara son boyun eğiş
duygu denizimde pembe bir telaşsın
yağmursuz mor gök gürültüsü
aşk usumun neresine sığındı

kaç dizede üşüdüm, kaç dizede boğuldum bir bilsen
sen kal, ben sessizce gideyim bu şiirden

Adnan Acar