Tonlarına
ayırıyorum
seni
nüshaların
ucu-görünmeyen
bir hazinedir,
senin varoluşuna dair
nüanslarından
kendine
doğru
azaltılmış
bir sırrı
işitmekte
en büyük
ilahlar bile,
güneşin
bulunduğum
noktalı virgüle
;
en dik
açıyla
geldiği
duvardaki
kararsız bir
ana kadar
son kullanma
tarihi gelmiş
sanki bir mucizenin
ellerinden tuttuğun
anaya dek
diril bir
anıya dönüştüren
rezil bir
ölüme
gizil bir
nefesin
sonundaki
gülümseyen
yeniden
yerinden
yer yerinden
oynayana dek
tonlarını topluyorum senin,
sana ilişkin
en ufak
nüanslar bile
en lüzumsuz
nüshalarına dek
dünyaya düşen
bir gölgedir,
elimde dünyanın
sığdırıldığı bir şişeye
senden yorulmuş
ama dimdik
alın terim
damlamakta
şarap bile
hep sonra gelir
sanki bu dünyanın
kapağı sensin
senin etrafında
dönerken dünya
sen bir an bile
olmasan
sırılsıklam yapacak
samanyolunu...



İlker ÖZDEMİR