RUHUN SALTANATI

Eziyor geçiyor zaman beni
Ah ihtiyarlığım ah beni solmuş yalnızlığım
Ölümün karşısında kapana kısılmışlığım
Çevresinin mahkumudur insan
Yeryüzü alt üst olmuş
Gök boşanmış
Boşalmış içi insanın
Yollar var yürünecek diyorsun
Bayraklar var sallanacak
Yaşama sevincidir ancak
Yaşandı yaşanacak

O senin çıplak yanın
Nerde sırça sarayın
Yıkılmış viran olmuş her yanın
Bu benim çıplak yanım
Diyorsan kutsal bedenin
Yansın ateşlere yansın
Diyorsan bu benim yanım
Yanım bedenim kutsalım
Dur da bak kendine
Hoşça bak zatına kim
Diyorken Şeyh Galip
Ya kimsin sen
Sen kimsin
Bu beden kimin
Ya içindeki mum
Şemidir yanar ateşi aşk içre
Hoşça bak kendine kim,
Zübde-i alemsin sen
Bir etle kemik parçasıyken
Öncesinde bir kan pıhtısı
Kenti kuşatmış heykellerin
Aşk yoksa bir ölü tendir oysa
Ey Leyla sen
Mecnun’unu kaybetmişsen
Tanrı senin nerendedir
O et parçası ki ruha perdedir
Aşk mağarada gizlidir
İkinin ikincisi olan
Aşk sadakatte gizlidir
Şems’le Mevlana arasında olup biten nedir
Şiirin en mükemmeli olan mesnevidir
insan
Yüzünde beliren o en müthiş anlam
Kalp ki en güzel yeridir
Gel ve selam dur olan bitene
Anla ki zamanın kalbi atmakta en derin yerinde
Sema yapan dervişlere inat döner dünya
Gel sen beni batır aşk denizine
Gel sustur şu şeytanı
Çadırlar tutuştu tutuştu eski defterler
Ben tuttum okşadım zulümleri
Sen büyüttün durdun orda yoksulları yetimleri
Dünya durdu artık yangın yerine
İbrahim ateşlerde gül deren
Ben o sarayları özledim durdum
Nemrut’a zindan olan sarayları
Yok yok düşmanım yok benim kendimden başka
Çiğnenip duran evrensel değerlerim
Ne saygınlığım kaldı ne sevecenliğim
Ben artık kendime olan inancımı yitirdim
Aşkla yeniden toparlanan yaşama
Sen beni sevdinse bunu bil
Aşk benim bengisuyumdur bunu bil
Aşk ölümün panzehridir



Ahmet KEMAL