akşamdan kalma sabahın yorgun yüzü,
nefesiyle buz tutmuş camlar
serin soluğundan içiyorum sabahı
sanki camı delip girmiş içeri rüzgar


dudaklarinda ki ıslık tırmalıyor kulaklarımı
sokuldukca sokuluyorum yatağa
başımı çekerken omuzlarımın arasına
dizlerim yapışıyor karnıma
küçüldükçe küçülüyor bedenim
yatar gibiyim anne karnında...


küçüktüm
iyi de
ne zaman büyüdüm ..!



şimdi gölgesiz bir çınarım
kışa dönmüş kınalı elleri baharın
ağlamaklı bir hüzün sahipleniyor yüreğimi
kirpiklerimde yağmaya hazır bulutlar
yokluğunu yokluyorum buaralar
bütün pınarların suyu kurusa da
kurumaz gözpınarım


sen yine de o güzel ( gülümse )meni takın
anılar yalnız kalmasın
acımdan daha büyük olsaydı acın
o zaman beni anlardın .











✍Canan Eren
26. 01.2022 / Balıkesir ~Erdek
Fotoğraf ; Canan EREN