Çok uzun zaman önce
Bir dağ köyünde
Yaşayan bir kız vardı
Adı munise
Hatırlıyorum şimdiki gibi
Düzde ve yamaçlarda koşuşunu
Daima sevgiden yanaydı kalbi.

Bilmezdi kimseler
Tutkuyla and içtiğimizi
Görmedi kimseler
Süregelen günlerde

O dağ köyü
Bir anda sessizliğe büründü
Götürmüşler ben yokken
Ah munise
Bırakıp gittin beni
Kimbilir nerdedir şimdi.

Boşunadır kuşların kuruntusu
Dallarda suskunluk rengi varken
Ağacın meyvesi keder, keder
Ve şimdi reyhanlar dalında kuruyor
Gurüp vaktinde
İksirin halis rengi buharlaşırken.

Yapayalnızız kaldım
Ve ben daima arıyorum
Güzelim munusem
Burada gecelere uzanırım
Ay düşer yanıma uyanırım
O zaman kıskananlar şimdi açıyor bana.

Bu yaban diyarda
Gözlerimdeki ışık seninle gitti
Rüzgarın raksları bitti
Ebedi ve ezeli uykular içinde
Uyanmaz düşlerde
İşte bu yüzden daima sisli...








M. Y.