Peygamberim methetti bu muzaffer orduyu,
O ordu ki, zaferler kazandı tarih boyu.
Çünkü komutanının kalbi iman doluydu.
Bırakın, bırakın benim imanlı ordumu!


Saldırınca düşmana, komutanı en önde,
İtaatkar erleri; emirlere amade;
Allah Allah deyip giderlerdi şehadete.
Yok etmeyin, bırakın bu imanlı ordumu.


Tarih boyu Hakk için cephe cephe savaşmış.
Binlercesi bu yolda şehadete ulaşmış.
Tarih yazıp, çağ açmış, eskisini kapatmış.
Bırakın, bırakın benim imanlı ordumu!


Malazgirt’ten Otlukbeli, derken Ridaniye,
Altın harflerle yazdırmış ismini tarihe;
Cihan harbinde ‘Çanakkale geçilmez! diye.
Şuursuzlaştırmayın bu imanlı ordumu.



Cepheden cepheye niçin koşup durdu dedem.
Sırtta bebek, omzunda mermi taşıdı ninem.
Dedi: Can veririm, iffetimi asla vermem.
Şuurundan ayırmayın imanlı ordumu.



Ey paşalarım, ey komutanlar bilesiniz!
Orduma komutan olma şerefindesiniz.
Nedir küffarın ‘çekiç güc’ü, sizler nesiniz?
Coni’ye muhtaç etmeyin imanlı ordumu.


Benim şanlı ordumun nesi var ki? Yurdumda,
Güm güm çekiç sesi duyar oldum öz yuvamda.
Bu halimize ninem de üzgün hem anam da.
David emrine vermeyin imanlı ordumu.


Bırakın isteyen oruç tutsun, namaz kılsın.
İsteyen gümüş, isteyen altın yüzük taksın.
İsteyenlerin eşleri de örtüne bilsin.
Ordudan atmayınız imanlı subayımı.


Yurt benim, yuva benim. Gökte Al Bayrak benim.
Er benim, erat benim. Yer benim, silah benim.
Komutan Bush olacaksa, asla olmaz derim.
Bırakmayız Coni’ye imanlı ordumuzu.

H.D.S.