Bak Güneş doğdu yine üstüme,
Kederlensem mi neşelensem mi?
Bilemedim yoksa düştemiyim ben yine,
Güneş ise Ateşten gülle gibi asılı tepemde,

Yine yeni bir gün onunla başladı,
Yollarda çekirge gibi insan kalabalığı,
Asfaltlar karışık bir telaş bir yarış,
Güzergâh aynı yerlerden aynı yere varış,

Suretler kabirden kalkmış gibi durgun,
Uykular hazmedememiş gibi vurgun,
Bedenler ağırlaşmış yorgunluktan suskun,

Yavaş yavaş güneş eritir miskinliğini,
Hatırlatır sana kendini yaşam çilesini,
Başlar mesailer çabalar koşuşturmalar,
Kuşluk vakti tabiatın duyulmaz musikisi,

Yuvaya dönüş vakti gelince,
Garip bir Sevinç kaplar yüreğini,
Sevdiklerinle tekrar olmak onları görünce,
Güneş batmış uzaklaşmıştır artık senden,
Nasıl olduğunu göremeden bilemeden,

Geceleri ise beni efkar basar uyuyamam,
Anlarım nedense sahneye çıkar unutamam,
Duvarımda bazı geceler gölgeler canlanıyor,
Penceremden Ay’ın ışığı ise karanlığa sızıyor,

Gündüz geceye sanki devrediyor mülkünü,
Karanlık sesizlikten bir dem iken,
Aydınlığa sanki muhtaç kıskanç,
Gündüz ise gecenin tersine,
Vurulmuş gibi şiddet’çe bir kırbaç,

İnsanlar ise bu paradoks içinde,
Döner durur ömür bitinceye,
Gece gündüz emre itaatkar,
Kıyamet vakti gelinceye…


Abdulhamit Erkaner
Kayıt Tarihi : 24.12.2021