Yürekleri amansızca bağlamaya
Bir nefeste köz olup dağlamaya
Sadece O’nun yüreğinden
Bir söz yetiyormuş meğer

Nasıl olduğunu bile anlamadan
Yüreğini dinlediğini zannederken
O’nu dinliyormuşsun habersizce
İçinde biriken aşkın sesinden

Ben beni değil seni duyuyorum şimdiden
Aşkı hisseden yüreğim şaşkın ve ürkek
Demirden surlarla çevrili gönlüm
Yüreğini görüyor küçük bir ışık hüzmesinden

Bana gelirken gidiveriyorum bilemeden
Sen giderken de sürüklüyorsun peşinden
Gecelerde saklı günlerden
Sabır ve cesaret timsali çölden seni soruyorum
Rüzgar ve güneşle mektup yolluyorum sana
Yüreğimle dost oldum
Yüreğinle muhabbet eder olduk
Yüreğimi dinliyorum artık çekinmeden
Yüreğimdeki seni..
Kendimi… Kalbimi.. Kalbini…

Gülhanım

Ve,
Dökülüyor okuduğum tüm kitaplardan,
İçime gömdüğüm adının tüm harfleri...
Gecelerimin sensiz ve ıssız derinliklerinden.
Çığ çığ düşerken sessizliklerine,
Ekmek gibi,
Su gibi.
Bulamıyorum...
Bilmiyorum neden?
Bulamıyorum bir türlü,
Seni...

Takip ediyorum her adımını,
Elimde değil...
Kaldırımlarını,
Yollarını,
Yağmurlara mahkum sokaklarını...
Oysa,
Şimşeklere verip veriştirirken,
Batıyorum yavaş yavaş,
Su alıyor yüreğimin sandalı...
Tut, ne olur ellerimi?
Çözemiyorum bir türlü,
İçimdeki sarmalı...
Tut, ne olur tut!
Düşlerimi, yüreğimi, bizi...

Kenanfaik