//
.
.
.

bir
gülün
ah’ı değeri
rengindeki devrimsellik,
dikenindeki kararlılığın keskinliğidir
sinmedikçe aşk gül bir tene koku bahane...

/

bir
şarkı
başlar
bittiğim yerden
fısıltısında bir şiir başlar
bırakıp gittiğin alfabemden
bu ne gam, bu ne duman, çigan
bütün aşklar gülmediğim telden figan


bir
harf,
bir hece,
bir gece de olsa
uyumaya, uyutmaya
çalışıyorum usanmazlığımı
utanıyorum çokça hali kendimden
şiirlerimin canına sınır koyan perilerimden


demir
aldıkça
gözlerinden
bir değil bin defa
yakasım var gemilerimi
batırasım var seyr-ü seferlerimi
akıntılaştıkça zifirine ayyaş kalemim
mürekkebim bana mayhoş, ben sana sarhoş

/

iblise
uymadan,
ateşe soyunmadan
cehennem olunmuyor asla
uyanmadan gül-i dikeninde aşka
ne sana ne de cennetine doyulmuyor anla...

.
.
.
//


ilhanaşıcıaralıkikibinyirmibir