Nadasa bıraktığımız umutları;
Allayıp pulladığımız zaman,
Çığlıkla geçip giderken,
Biraz hayal seçip gizliden.
Ruhumuzda süsleyip,
Dimağımıza işlemenin hazında.
Çırılçıplak yüreğimizle.
Her günümüz hesap günüydü.

Bakılası gözlere uzaktan iç geçirip,
Tutulası ellerin sihrini,
Yalnızlığın sihrini bozmamak adına,
Melekleri kendilerine emanet edip,
Kanatlanıp bize uçmalarını beklemek tadında,
Boş kalan ellerimizle.
Gizemlice,
Karşıladık gün geldi umudu.

Şimdi huzurlu gecelerin,
Her şafak vaktinde duvaksız tepelere
Gelinlik giydirme zamanı.
Şimdi her düşen yağmur damlasında
Islanma zamanı.
Yasakları yıldızlara astık,
Prangasız hasletlerin cılız seslerinde,
Tüm sırlar gök yüzünde.

Ev sarmaşığı olan kızlar
Beyaz atlı prenslerini,
Yüreği sıska oğlanlar gökten melek beklerken
Bakireydik aşka
Ve kendimize aitti ruhumuz, bedenimiz.
O halde;
Susturduğumuz dillerimizle
Haykırma zamanı.

Öfkeydi, nefretti,
Sevgisizlerin son eylemi,
Çıplak avlularda çıplak yüreklerine,
"Sevmek olsun" Dedik bugünkü işiniz.
"Bir rüzgar zarafetiyle sevmek olsun,
Parlak renkler giydirin geceye.
Giydirin ki aydınlansın karanlık"
Ama tınmadılar.

Bakireler halen aşka,
Kendilerine ait kaldı;
Hep ruh ve bedenleri.
Dünyanın bütün gülüşlerine kusur bulurken,
Mantık ve orantıların esiri oldular.
Üç bilinmeyenli denklemler kurmaktan,
Öpmenin sevmenin tadını hiç almadılar.
Ve farkında değiller dolan zamanın.

Oysa biz Umut mutluluk için dayattığında.
İçimizde sakladığımız yerden,
Çıkarttık mehtabı.
Yakamoz düşürdük denizlerin rengine,
Fısıltıyla konuştuğumuz
Sevda gecelerinde zamanın farkına varıp,
Doyasıya içtik
Denizin her dalgasında yakamozun ışıklarını.

Umut neydi canım kardeşim?
Uyanık insanın rüyası mı?
Yoksa rüyalarımızı süsleyen hayaller mi?
Güvenmek miydi yarına?
Yoksa yarının güvenci mi?
Beklemekse eğer
Güzel şeyleri,
Yeterince beklemedik mi?

Mehmet Fikret ÜNALAN (Kul Fikret)
15 Kasım 2021 saat 20.20
Güzelçamlı/Kuşadası