KONUSUZ KONU.
Ara tatil verdim gönlüme,
Dinlen rahatla keyfince,
Düşünceme de pranga vurdum,
Yeter artık delirme diye,

Adeta tiryakisi oldum,
Klavye tuşlarının,
Belki bir huzur buluyorum,
Ne bileyim sakinleşiyorum işte,

Konu olmadan yazayım,
İçimden ne geliyorsa işte,
Şairlerin mısralarına dalınca,
Okyanusun dibine giriyorum,

Dalga boyutlarının karıştığı gibi,
Sanki, Beynim kazan kaynatıyor,
Sarmaşıkların uzadığı gibi,
Dallarım bir tarafa yapışıyor,

Aklım mantığım ile’mi hareket etsem,
Yoksa gönlüme ne akarsa düşer’semi?
Her ikiside sanki birbirine kilitlenmiş,
Anahtar kimde ise o ev sahibiymiş,

Uzaklaşmak istiyorum bazen,
Kendimle bile olmak istemiyorum,
Ne var ki öyle bir yer bilmiyorum,
Dipsiz bir oyuktan atsam kendimi,
Yine benliğimden kurtulamıyorum,

Belki konusuz olsa dünyam,
Huzuru bulurmuyum bilmiyorum,
Bilincim alınsa benden,düşünemesem,
Yokluk çukuruna düşerim diye korkuyorum,

Hâlbuki bugün kendime içerlemiştim,
Nesin sen ki yazıp duruyorsun demiştim,
Durduramadım yine kendimi yazıyorum işte delicesine,
Konu olmadan konusuzca klavye mücahidi gibi,

Beni kendime getiren tek şey,
Varlığımı var edenle yakınlığımı hissetmem,
Gönlümden bir an çıkarsam zikrini,
İşte böyle oluyor, boşluğa düşüyorum,

Belkide ondan ben uzaklaşıyorum,
Uzaklaşınca huzursuz oluyorum,
En ufak farklı bir ses duyunca çıldırıyorum,
Yarabbi beni bana bırakma sensiz deliriyorum.

Abdulhamİt Erkaner.
11,11,2021