Hayat bu...
Koşuyorsun, koşuyorsun;
Sonra anlıyorsun her şeyin boş olduğunu..
Bırakıyorsun ipin ucunu...
Ne can dediklerin can olmuş;
Ne uğruna can verdiklerin duymuş ruhunun feryadını?
Gülüyorsun aynaya bakıp kendine !
Bir ömür geçmiş
Tahammül ederken...
Kimi zaman kader diyorsun,
kimi zaman kendine veriyorsun
en ağır cezayı,
Yüzleşirken !
Arkana baktığında;
Aldığın dersler hep iyi niyetinden vurula, vurula...
Ayakta ölmek istiyorsun yinede,
yaşasanda kahrola, kahrola...
Tek dostun ’HAK’ olduğunu anladığında;
Bitiyor kahırda.
Ve iyi ki yaşadım diyorsun
Acıları...
Olmazların yerini alıveriyor,
sabır;
Dünyanın döndüğünü öğrendiğinde...
Türlü türlü insan...
Kimine dert kimine imtihan?
Görüşün netleşiyor belli bir yaştan sonra...
Benim diyorsun sadece beni
tek anlayan...
Bırakıyorsun her şeyi aldığın yere;
Gücenmeden kadere;
Yoldu diyerek...
Yol du !
Son düşen kupkuru bir yapraksın dalından.
Bir duysaydın sesini;
Neler anlatıyordu...
...
Nigâr Güler
~Firuze~