BİR DİLİM EKMEK

Yalpalıyordu çocuk
yalın ayakları ile
ıslak kaldırımlarda
saçları darmadağın
gözleri düşmüş önüne
on on iki yaşlarında belki
ama koca bir hayat
omuzlarına çökmüş
dizilerinden belli
elleri nasırlaşmış
yüzü on oniki
elleri ellisini geçmiş
çok çekmiş
acılarından belli
ayakkabıları
yırtık ve oldukça eski
zaman mı desem
seni kahreden
çocuk
yok
başka bir şey vardı
kirpiklerinde sakladığı
durdu
derin bir nefes aldı
nasırlı elleri ile
kirli saçlarını toparladı
uzakta
bir çöp varili vardı
baktı baktı baktı
sonra yöneldi çöp variline
etrafına bakındı
kimsecikleri yok
karıştırmaya başladı varil
sonra bir kaç kuru
yarı küflü yarı sağlam
ekmek dilimleri buldu
gözleri parladı bir an
akşamın ala karanlığı çökerken
uzaklaştı çöp varilinden
ve şehrin
dar sokaklarında kayboldu gözden

Gezgin_Sair
mayıs onbir ikibinondört Avanos