SAYHA
Kaybolan güneşle beraber,
Buz tutuyor yorgun umutlar…
Sanki sahil yerine,
İçime çarpıyor bütün dalgalar.
Ve sonra hırçın rüzgar,
Kamçılıyor ağaçları öfkeyle,
Bir uğultu bir sayha çöküyor,
Sessizliğin tam kalbine…

Neredeyse hava kararmak üzere.
Epey geç oldu, gitme zamanı yaklaşıyor,
Gerçi sana göre hava hoş, her şey sütliman.
Yüreğim aşktan pişiyor,
Sendeliyor,
Çarpıyor,
Üşüyor.
Can çekişiyor.
Aklım düşlüyor,
Papatya falı misali acaba diyor,
Seviyor sevmiyor,
Seviyor/ sevmiyor?
Bu tekerleme uzayıp gidiyor.
Amma velakin kahrediyor.
El kadar kalbin dünya kadar derdi oluyor.
Dünya başıma yıkılıyor.
Güller ateşe,
Ateşler güle,
Ateşler suya dönüyor.

Ya da tam tersi;
Ateşler güle,
Güller ateşe,
Sular ateşe,
Varlık yokluk kabusa dönüyor.
Çaydaki şeker gibi günler eriyor,
Hesabın vakti geliyor.
Her şey Hakk’a dönüyor,
Yani sahibine, O’na dönüyor…
Nar ve badem çiçekleriyle birlikte kuşlar da ölüyor.
Duygular da, bütün insanlar da ölüyor.

Orhan ŞENTÜRK