Bir çığlık sesi bozdu
Gecenin sessizliğini
Şimşekler çakıyor yağmur yağıyordu
Gökyüzü ağlıyordu sanki.


Evin bir köşesine oturmuştu adam
Geçmişin hesabını yapıyordu çektiği tesbih tanelerinde
Nerde hata yapmıştı
Yok muydu bunun telafisi.


’İnsan ne oldum değil ne olacağım demeli’
Kaç defa söylemişti bu sözü dili
Nefsi yüzünden kurban etmişti kendini
Dönüşü yoktu geçen günlerin.


Bir gurur uğruna
Kaybetmişti canından çok sevdiğini
Şimdi yapayalnızdı
Her kapı gıcırtısında kapıdaydı gözü.


Ah bir gelse kapansam ayaklarına
Af dilesem diyordu kendi kendine
Hastalığı son zamanlarda
Nüksetmişti yine sona yaklaştığını biliyordu.


Tek isteği vardı
İmkansız bir şey diliyordu
Ölmeden önce son bir kez
Görmek istiyordu canım dediğini.


Kim bilir?
Belkide onunda içine doğmuştur
Koşa koşa gelip çat kapı girecektir içeri
Gözlerindeki yaşı sildi elinin tersiyle
Kapıya baktı uzun uzun
Kelimei şehadet getirerek verdi son nefesini...





Refik
22/10/2021
İstanbul