Ömrümün bahar çağında,
Kâhta’da güzel bir akşam vakti,
Ufuk boyanmışken kızıla,
Darabalar inerken eski çarşıda,
Esnaf yol alırken yorgun argın evine,
Esmer tenli çocuklar oynarken son oyunlarını,
Senin onayınla annem,
Dikilmiş annenin karşısına,
Layık görmüş istemiş seni bana,
İnan benden habersiz…

Annenle karşılaştık geçenlerde,
Öptüm ellerini bir akraba evinde,
Dünü andı sitem etti bana,
Evlenmem yok demişim diye sana,
Bilirsin yoktu sana tek bir sözüm,
Yüzünü bile görmemişti iki gözüm,
Evlenmeyi düşünmüyordum o zamanlar,
Anne yüreği kız arıyordu inadıma,
Özür diliyorum bağışla Kâhtalı kız,
Annem söz vermişse benim adıma…

Saygı duyduğum bir ailenin kızıydın,
Ağabeyin kardeşlerin arkadaşımdı,
Dostum yoldaşım sırdaşımdı,
Kapkara fırtınalı günlerdi,
Bir ayağım yarınlara sevdalı,
Bir ayağım mahpustu,
Bedenim hedef tahtasına konmuştu,
Sürünecektin mahpushane kapılarında,
Belki de dul kalacaktın genç yaşında,
Güvenemedim kendime kıyamadım sana…

Yıllar geldi geçti hala yaşıyorum,
Bu yaşa geldiğime inan şaşıyorum,
Bana kızmışsın küsmüşsün onurlu kız,
Yıllar sonra evlenip yuva kurmuşsun,
Üç çocuk annesi olmuşsun,
Mutlu ol Kâhtalı kız dünya ahiret bacımsın,
Adıma söz verilmiş dinmeyen sancımsın,
Annene anlattım kusur sende değildi,
O günlerde bir evliliği taşıyamazdım,
Seni perişan etseydim yaşayamazdım…