şehre ilk kar düştüğünde
ilk sen düşersin aklıma

sonra
iri kara gözlerin düşer,
karanlık bir camın ardından
hüzünle bakan geceye.
o zaman
içimde bir çocuk ölür bağıra bağıra
kimseler duymadan



şehre ilk kar düştüğünde
ilk sen düşersin aklıma.


sonra
şimalın sert rüzgarları düşer,
acı zemheri gecelerinde çığlık çığlığa.
savurunca kuru kavak dallarını
ahşap evimizin damına,
irkilirdik
lambadaki alev irkilirdi
hey gidi
heybetli babam
nasıl da belli etmezdi
irkilişlerini.


şehre ilk kar düştüğünde
ilk sen düşersin aklıma.


sonra
halime gelinin ağıtları düşer
bir yatsı sonrası karanlıkla gelen
henüz son sünnetinde
selam vermemişken babam
ağasının kanlı göyneği elinde
çırpınışları düşer geceye körpe gelinin.


şehre ilk kar düştüğünde
ilk sen düşersin aklıma.


sonra
dört omuzda bir tabut düşer
içinde anam, babam, ağam
bir sis perdesinin ardından...
içimde bir yerler göçerken
sessizce göçüp giderler sonsuzluğun mekanına
"essalatü vesselamü aleyk..."
yanık sesli imamların ardından.


şimdi
o uzak günlerden koparılıp
bir bir tıkıldık bu umarsız şehirlere
şimdi
yalnız bıraktılar.
şimdi payımıza yalnız kalmalar düştü
şehre düşen ilk kar,
kapısını açmaya çekindiğimiz odalar
hep yalnızlığa çağırdı bizi

...

yoksa
bir düş mü bizim yaşadığımız
yoksa az sonra
al basmalı
soğuk yer döşeklerimizden
şimalin sert rüzgarları
ve halime gelinin
çığlıkları ile uyanıp,
yaslayıp başımızı evimizin küçük penceresine
yine geceye mi bakacağız
öylece.

şehirlere göçmeden önce...