Dertler depreşince insan dost arar
Dinlesin istenir şöyle bir karar
Dağlar sanki bizi koluyla sarar
…..Sakince dinlerken kendine bağlar
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

En sâdık dostuna sırrın açınca
Söyleyip de sıkıntıdan kaçınca
Dostun da etrafa sırrı saçınca
…..Her dost sırrı tutmaz, açılan ağlar
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

İnsan bazen kanar, bir bardak çaya
Sen de bir dağa çık sırtını daya
Sessiz dinler seni taşlar ve kaya
…..Sır saklayan dostun ferahlık sağlar
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

Son pişmanlık para etmez denilir
Söz verip sonra da sözden dönülür
Sır ifşa olunca öfkelenilir
…..Sonra şeytan gelir hemen bukağ’lar
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

Yüce dağın başı dumanlı olur
Yetişen ağaçlar zirveyi bulur
Kuşlar ötüşürken bozkurtlar ulur
…..Susayan canlara pınarlar çağlar
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

Dağ sâkindir hem de heybeti nasıl
Yabani canları saklar velhasıl
Gönlü geniş olmak bu işte asıl
…..Pınarın başında gönlünü eğler
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

Behlül aklet! Tavır takın dostuna
Gidip sırrın verme sakın dostuna
O da gider söyler yakın dostuna
…..Bir kenara yazın hanımlar beğler
…..Sırrını kimseye söylemez dağlar.

16.09.2021

Âşık Osman Akçay’la sohbet ederken duyduğum
“Dağlar sırrını kimseye söylemez ki” sözü üzerine örgülenmiştir.