ÖYLE ZOR Kİ
öyle zor ki yalnız yaşamak anasız babasız birde yaralı yürek gelen giden yok ömrüme bak gözyaşlarım akıyor yine silecek bir dost yok nerede hani sevdiklerim hani dost olanlar ateşler içinde yanarken tek başıma su verecek yok yanım da gardaşım geceleri yoldaş arar oldum kendime dertli sazım bile küsmüş bana çalmaz oldu telleri bir seda arıyorum kendim çalıp kendim söylüyorum acı türküleri akarken gözyaşlarım yangınlar var içimde sönmek bilmiyor yar yok yaren yok saatler geçmek bilmiyor dört duvarda mahkumum simsiyah olmuş her yanım karanlıklar değil beni söyleten aydınlığa dır hasretim derdimi döküyorum sayfalara karalıyorum hiç durmadan özlemlerimi hasretimi kalem bile isyan eder oldu yazmıyor deli yüreğimde akarken kanlar kapanmıyor içimdeki yaralar hasret sözleri geçiyor hep aklımdan delicesine arıyorum bir bir sevdiklerimi onlarda unutmuş beni vakit oldu gece yarısı yastığa koysam başımı uyusam derin derin unutsam bütün dertlerimi uyansam sabaha gözyaşları olmadan dertlerim bitmiş umutla dolu olmuyor be olmuyor ne yapsam olmuyor boşluklar dolmuyor hani içimde yaşatıyorum ya bir yarin hasretini birde candan çok sevdiklerim arayıp ta bulamadıklarım şu yalan dünyada yok başka isteğim birer birer gelse sevdiklerim çalınsa kapalı kalan kapım gönlüm şen olsa yeniden doğsa güneşim ağlamaktan usanan gözüm gülse yeniden açsa gönül bağımda güllerim mevsim bahar olsa kapansa içimdeki yaralar damarımda akan kanım coşsa yüreğim kanatlanıp uçsa deli aklım yerine gelse hayallerim gerçek olsa unutsam her şeyi dalsam uykuya deliksiz bende gülsem artık kader gülse bana da bak o zaman neler olur deli coşar neşe dolar yüreğime ne kadar desem de bunlar bir hayal zor be zor yaşamak bu yalan dünyada haram kılınmış deliye gözlerinden yaş eksilmesin diye hayatın acı yanı verilmiş bana susta otur deli günler geçer ömür böyle biter sende gideceksin günün gelince sana verilen ceza bu mahkumsun elindeki ile yetin yaşacaksın tek başına böyle ölümün geleceği o günü bekleyerek