HAZAN MEVSİMİ

Kımıldaşır yapraklar bir ihtişam içinde
Kulak verdim ağaçlar, rüzgarla muhabbette.

Güneş, kızıl rengiyle bulutları okşarken
Gri, içli bir bulut ağlayıp inlemekte.

Toprak yorgun sıcaktan ,çatlamış damar damar...
Susuzlluktan kuruyup sararmış tüm ovalar.

Kuşlar suskun, sessizce hicrete yönelmişler
Süzülerek semaya başlıyor göç edişler.

Firkatin alevinde dil sûzan, yürek sûzan
Zehirli bir cerahat kalp testisinden sızan

Katar katar olmuşlar göç ediyor turnalar
Aşk od’undan kurumuş gönlümdeki kurnalar

Aynalara baktım da kar yağmış saçlarıma
Ecel salıncak kurmuş zülfümün uçlarına

Alnımdaki çizgiler benle alay ediyor
Sanki ömür takvimi sona doğru gidiyor

Toprağın bağrı yanık, kaç cana oldu mezar
Bu yasa ortak olur sararan tüm yapraklar

Hazan mevsimi derler son baharın adına
Duygu yüklü Eylül’de hem sevgi hem hüzün var....

Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ