Çok yorulduğumu farkettim bugün.
Yirmi yaşında ki bir genç değil de
Seksen yaşındaki bir ihtiyar gibi yazıyorum bu satırları.
Kalemi oynatmaya bile mecalimin kalmadığını,
Cümle kurmakta bile zorluk çektiğimi farkediyorum.
Noktayı nerede, virgülü nerede kullanacağımı bilemeyecek kadar kaybettim sanırım hafızamı.

Bugün kalem bile dinlemiyor beni.
“Git dertleşeceğin başka birini bul,” der gibi.
Harfler, kelimeler, cümleler anlamıyor
Bugün şiir bile iyi gelmiyor bana.

Hem gökyüzü de bugün mavi değil baksanıza.
Kaybetmiş sanırım onda rengini,
Benim kendi benliğimi kaybettiğim gibi.
Ben kimim diye sorular dolaşıyor beynimin en derininde,
Hiç kimsesin diye cevaplar gelmeye başlıyor sonrasında iç sesimden.

Sahi, kimdim peki ben gerçekten ?
Nerede kaybetmiştim kendimi ve niçin kaybetmiştim ?
Nerede bulabilirdim kendimi tekrardan
Ve nasıl başlayabilirdim yeniden her şeye?

Off !
Bu ne karma karışık bir durum?
Bu ne şizofrenik bir hâl?

Tanrım,
Lütfen mukayyet ol aklıma.
Sahip çıkamıyorum artık ben tek başıma.