Kilitlediğin kapılar arkasında kaldığımdan beri
Umudum da o kapıların ardında
Seninle birlikte örtülü
Oysa inanmak değiştirebilirdi her şeyi
Ve savaşmak yalnızlaştırmazdı kimseyi
Şimdi
Karanlık ve uzun bir yolculuk bana bağışladığın

Koşarak çıktığım merdivenlerden yürüyorum
Artık...
İleriye dönemeyişim
Koşmak yerine usullamak basamakları
Ruhumu okşamamdan
Gittiğin zaman bıraktığın boşluk
Bir merdiven boşluğundan çok daha karanlıkmış

Tersine yürüdüğüm daha çok yolum var
Ellerimin teri kendi avuçlarıma akıyor
Ancak…
Kollarım yalnızlığına kucak açıyor
Ayakkabılarım birbirlerine tökezleniyor
Bacaklarım çaresizliğine dikleniyor da
Başka kimse yürümüyor kaderimden

Geri döndüğümde soluklanabileceğim bir sandalyem yok
Bacakları kırılmayan arkadaşlarım
Arkama yaslanabileceğim bir ailem
Rahatıma bakabileceğim bir tanıdığım yok
Yine de avazım çıktığı kadar yürümeye devam ediyorum
Avazım yine, sadece kendime çıkıyor
Ve…

Kendimle konuşmama inat
Kendimsizliğe susuyorum