Uzayıp giden o bilim ağları.
Kâh düşürür, kâh kaldırır sağları.
Bilinçsizler aşar mı hiç dağları?
Kimse melek olduğunu sanmasın.

İnsan eli ile uğrar belaya.
Bilir ancak, sorar gider helaya.
Ezan duymaz, kulak tıkar selaya.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

Sevap işler sanıp günaha banar.
Kendiyle beraber dostları yanar.
Em olunmaz ise yaralar kanar.
Kimse melek olduğunu sanmasın

Donanımın vardır kullanamazsın.
Köklerin kırarlar dallanamazsın.
Yolunu tıkarlar yollanamazsın.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

İnsan toplu yaşam için uyarlı.
İlerlerler olsa birey duyarlı.
Tembel zanneder ki her şey ayarlı.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

Sihirli değnekle murada erip.
Menfaat uğruna dostunu yerip.
Zor kullanıp harbi insanı gerip.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

Taş sanıp insanın suyun çıkarıp.
Tok karnına kul hakkını aparıp.
Camide ön safta Hakk’a yakarıp.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

Refah sunmak ister adı sömürü.
Feryatları duymaz yakar ömürü.
Vatandaş titrerse verir kömürü.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

Ankesörler sıralıdır döşeli.
Fakat gör ki tüm jetonlar köşeli.
Yirmi yıldır bu hallere düşeli.
Kimse melek olduğunu sanmasın.

Ülkede ne varsa ranta çevirip.
Vatandaş ’’hak’’deyince de evirip.
Ne var, ne yok yandaşlarına verip.
Kimse melek olduğunu sanmasın..

Kın kanatla havalanmak imkansız.
Şaşı bakan doğru görmez dermansız.
İnsan doymaz ekeneksiz,harmansız.
Kimse melek olduğunu sanmasın.


Emine Balı Oğuz