USANDIM
alışamadım be hayat alışamadım
senden gelen yetmez gibi
dost görünen düşmanların
yaptıklarına bir türlü alışamadım

kendimden usandım senden usandım
yalan dolan dolu dünyadan usandım
maske takan sahte yüzleri görmekten
kendi yüzüme bakmaktan usandım

içime baktım yara dolu
hangisini saracagımı şaşırdım
varsın olsun dedim sarmadım
kendi yaralarımdan usandım

içimde az bir sevgi kırıntısı kaldı
baktım verilcek kişi kalmamış
hepsi kendini düşünür olmuş
sevmekten sevilmekten usandım

kaderim dedim çekildim bir kenara
yalnız başına yaşamaktan usandım
günü gün edenleri görünce
böyle yaşamaktan usandım

iyi niyetli oldum kötüler kazandı
sagım solum menfatçi doldu
kimseye bakmaz oldum artık
kötülerin kazanmasından usandım

can dostu olmak istedim
canımı almaya kalktılar
kendilerini hint kumaşı sandılar
bu yüzden giydigim urbadan usandım

gece oldu gündüz oldu
yazlar geldi geçti kış oldu
bak baharı görmeden ömrüm bitti
aldıgım her nefesten usandım

bak yine yalnızım bu günde
sözüm kalmadı yazıp çizmeye
kalemimde mürekep kalmadı kurudu
deli yürekten dökülen sözden usandım