Çok çabuk tükettik tüm sevgileri,
Hayatın toz pembe olduğu çağda.
Harcadık, hoyratça tüm övgüleri,
Hayatın toz pembe olduğu çağda.

Özünden habersiz yâda hayranlık,
Kültürel yozlaşma sonu hüsranlık.
’Bize ne?...’ Sözünde öldü insanlık,
Hayatın toz pembe olduğu çağda.

Kâr, zarar demeden sattık peşine,
Umut bilip düştük hayal peşine,
Günler, aylar geçti peşi peşine,
Hayatın toz pembe olduğu çağda.

Herkesle her yolda ettik yarenlik,
Bazen ayaydındı bazen karanlık,
Uyuduk uyandık her yer viranlık,
Hayatın toz pembe olduğu çağda.

Bir kuşağı, "soysuz" diye andırdık,
Kendi kendimizi az mı kandırdık,
El gülecek diye kaç can yandırdık,
Hayatın toz pembe olduğu çağda.

Lâf, söz dinlemedik döndük sürüye,
Seçtik mankurtluğu, kıydık börüye,
Hiç birşey kalmadı bizden geriye,
Hayatın toz pembe olduğu çağda...

Özcan İŞLER
9 Temmuz Yeşilada