Günaydın Baba
Kırgın iki arkadaş misali derme çatma dostluğumuza bu sabah sessiz sedasız son noktayı koyduk işte..
Otuz sekiz yıllık bir dostluktu bu
Biraz yakın, biraz uzak, biraz kadersiz
Anlamaya çalıştım seni yorgundun belli ki
Demlenmiş hayatında ne çok ağrılar vardı kim bilir bizi böyle kırgın buluşturan
Sen sanki bir başka kızın babasıydın
Ben bir başka babanın kızı
Çok anı biriktiremedik seninle
Birlikte parka gidemedik
Aynı sofrayı paylaşamadık
Aynı acıyla ağlayıp, aynı sevinçle gülemedik nedense
Ve hiç hatırlamıyorum ikimizden birinin doğum gününü beraber kutladığımızı.
Saçlarımı hiç taramadın mesela
Ağlarken sormadın sebebini
Çok kırıldık galiba hep aynı yerden istemeden, bilmeden, farketmeden..
Hep bir soğuk mesafeye yenildik anlamsızca
Sebebini bilmediğim ve hiç öğrenemediğim bir kaosun tam ortasındaydık hep
Biz seninle dört duvar arasına hapsolmuş
Kaderin gülmeyi öğretemediği belki de çok gördüğü
İzin verse öyle güzel bir dostluğumuz olacaktı ki belki de, olmadı
işte bu yüzden gece ile gün gibi hep ayrıydı yollarımız.
Yaslanamadım dağ bilip sana
Şefkatini alamadım
İçten bir “Kızım” deyiş işitmedi kulaklarım
Sancılı bir yolculuktu bu sanki yalın ayak çakıl taşlı yolda
Bayramları sevemedim hiç, her gelişinde yalnızlığa bürünüp karşıma geçişi.. zordu baba.
Yüzümüzde mat bir tebessümün izi kaldı
Silip süpürdü zaman bizi hızla
Adına yaraşır değildi bu dostluk
Fazla uzak, fazla kırgın, fazla karamsar
Biz buyduk işte.
Ve bugün son kez karşıladık birlikte gün doğumunu
Sen gözlerin kapalı
Ben gözlerim yaşlı
İkimiz hariç herkes telaşlı.