Balkona astığımdan beri
içimdeki asilleri
koca bir yüzyılın
utangaçlığını
ifşa ediyorum
ne olurdu sanki
bir sahil kasabasının
taştan evinde
balkona assaydı
beni üzerine giyen biri
az kullanılmış
zarif ve yorgun tenimde
akşamdan kalma
bir yosun kokusu
sanki suyunu kaybetmiş
bir karagözün
tuza hasretliği
bir balıkçı tezgahında
insan ölümü bile
kabül edebiliyor
ölümlülüğün
güzel hallleri de
yok değil
bir kere
tekrar ölmek
zorunda değilsin
ve gözlerinin içine
bakabiliyorsun
samanyolunun
gözünü kırpmadan
güneşe bakabiliyorsun
hem kimsenin sana
kör demediği bir karanlıkta
kör de değilsin
yanındakinin
bir ceset olmadığı
yerde toprağa karışmış da
sayılmazsın
uçmayı bilmediğin halde
binaların tepelerinden
atladığın da günah değil
yaşasın ölmek diye
yazıyorum buraya
tam şuandan sonra
kim silebilir
ölüme benzer
ama yaşam dolu...


İlker ÖZDEMİR