Bana zavallı demiş embesilin birisi
Aynadaki aksini bana benzetmiş meğer
İzan, idrak yok ise boş lakırdı gerisi
Bilmez ki tükürdüğü kendi yüzüne değer


Cahildir bu dediğim edep bilmez, yol bilmez
Üç öğünde iştahla sap yiyip saman sıçar
Burnunun dikinedir, hesap kitaba gelmez
Konuşuyor zannıyla salyalarını saçar


Bir ulu buyurmuş ki âlimlerin dostluğu
O dostu kazananın ruhunun hayatıdır
Ahmaktan kaçın demiş, cahillerin dostluğu
Aklı başta olanın ruhunun azabıdır.


Vicdan, ilim sahibi dostlar ile tanışmak
Yaşanılan her ana doyumsuzluk katmaktır
Cehalet erbabıyla bir an bile tartışmak
Harlayan ateşlere kuru odun atmaktır


İnce eler sık dokur, aklın sınırı vardır
Susar ise haddini, bilmektir bunun adı
Cahil her şeyi bilir! kâinat ona dardır
Doğru sandığı yanlış vazgeçilmez inadı


Alim ile yol alan kazanırken mertebe
Sözün bittiği yerdir cahilin cesareti
Cahil ile dolaşan yoldaş olur merkebe
Yular, semer altında yaşarken esareti


Cahilin feraseti fındık içi doldurmaz
Başkasının elinde bir tür avadanlıktır
Yola getirmek için nasihata aldırmaz
Aydınlık benimsemez menzili karanlıktır