1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
789
Okunma
Melekler şahidimdi, Azrail hakim
Beynim davacıydı, yargılanan gönlüm.
Hakim sordu gönlüme:’’ Neydi Derdin?’’
Gönlüm anlatamadı...Ağladı derin derin.
Hakim acıyarak:’’Anlat’’ dedi’’Anlaşılan Yaran Derin?’’
Gönlüm başladı anlatmaya:
’’Çok sevmiştim hakim amca... ama...’’
Yine hıçkırıklar; Ama kaç para!
Sevmiştim, sevileceğime inanmıştım,
Bu gönül beni dinler sanmıştım;
Bilmiyorum, belki de aldanmıştım,
Şunu biliyorum; Çabuk kanmıştım.
Hakim aldı kanun kitabını eline,
Sormadı bile derdini deli gönlüme,
Karar verdi...Kırdı kalemi!!
’’Sevmeyi beceremeyen suçludur.’’ diye.
Cevap Yaz