Bilmedin, bir gün olsun kırık kalbimi dinlemedin

Sen mütemadiyen kendi bildiğinde hep direndin

Sabır ağımı erittin şevkimin silindiğini görmedin

Nisa kimliğinden bezdirdin melalimi heder ettin.



Biliyorum ki sana bir kelam etmek artık gereksiz

Sukutun ikliminde renkler ve hevesler çok şevksiz

Muhabbet zail olunca yaşamak emin ol ki gereksiz

Dünya sevgisiz, kalbim yârsiz, arz ikliminde sessiz.



Nihayet bir süreliğine bahşedilen ömür tükenecek

Hiddet ve nefret sahibiyle kuralılıkta kavilleşecek

Kalbin toprağına sevgi hasredilecek aşk yeşerecek

Cehalet bağnazlığı tecessüsle abitleşerek gidecek.



Sana olan iptidai sevdam yılların hasretiyle ahımdı

Eza ve sıkıntılar muhabbetin bendinde buharlaşırdı

Şefkatsiz kalp bilinçsiz, sırnaşık, sefil soluklarındı

Manası içinde yaşamak niteliğe haiz gönlün farkıydı.



Sevmek menfaat için kurgulanmayacak kadar ulvidir

Kalp, hilkatiyle onun ahengiyle seyreden aşkı şevktir

Ruhun serencamında ötelerden silinmeyenler neşedir

Vaktin idrakiyle nefeslenen zahitler aşkın kendisidir.



Ne hiddetlidir, ne de şiddetin adresinde bir fanidir

Kendi efradıyla hem hal olan derdin sahibi hamiyettir

Hizmet için nefeslenir suhulet içinde kelamı kadimdir

Ölümde dirilmeyi hıfzeden haşyeti serinliğinde ferdir.



Yıllarca sana anlatamadım meramı halimi aciz bıraktın

Halimi sessizliğe gark ederek sinemde hüzün bıraktın

Niyazlarım için nedamet içinde beddualarını kay kırdın

Hayatı heveslerin sultasına gark ederek nesinde kaldın.



Ne deyim neyleyim senin için hazan solgunluğunu anarım

Hataları ruhumun lekelerinde arayarak halimde yanarım

Senin için hidayet kapılarında umutla seherler sayıklarım

Rahmet için ağlarım kalbimin karalığında ne kadar sefilim.





Mustafa CİLASUN