Şu dünyanın ahvalini, halini.
Kime ne söyleyip, kime ne deyim.
Çözemedim, dikenini, gülünü.
Kime ne söyleyip, kime ne deyim.

Çöplerden ekmek, toplayan varken.
Garibe yoksula, bu dünya darken.
Bunların hepsi’ de, bana ar’ iken.
Kime ne söyleyip, kime ne deyim.

Yüzler utanmıyor, hep arsız olmuş.
Sevginin, saygının, gülleri solmuş.
Yürekler taşlaşmış, nefsine dalmış.
Kime ne söyleyip, kime ne deyim.

Haktan, adaletten, bi haber kullar.
Nefse esir olmuş, bozulmuş yollar.
Ahlak rafa kalkmış, eğridir diller.
Kime söyleyip, kime ne deyim.

Eskiden komşu vardı, komşuluk vardı.
Sevgi, saygı alenen, dertlerse sırdı.
Düşmanı bırak dostun, halleri yordu.
Kime ne söyleyip, kime ne deyim.

Hal bilmez kullar, çoğaldı çoktan.
Seçemez oldum artık, karayı aktan.
Kul azarsa bela, gelirmiş Hak’ tan.
Kime ne söyleyip, kime ne deyim.


Muhlis SÜNBÜLCÜ.