İşte yitince ölümün kollarında anne .Çaresiz kaldı ruhum.
Ben biçare yorgun ve bitkinim.
Sorma bana niçin siyah yazıyor kalemim.
Niçin kaçıyor ruhum kadınlardan.
Niçin yorgun gökyüzünde bir kimsesiz yağmur damlası gibi
Vakitsiz düşüyor toprağa sevdiklerim.
En zor şey kadınlarla yatmanın heyecanı değildir.
Zor olan kendini anlatmaktır kendine.
Soytarı cehalete mahkum bir köhne gecede
Unutmaktır güneşin doğuşunu.
Boşuna beklemektir o teneke saksıda begonya çiçeğinin açmasını.
Sen söyle bana ne istiyorsun benden o rezil insanlara gülümsememimi
Yok ben çaresiz olabilirim yok artık annem benim
Ama sen beni işitiyorsun biliyorum
Günahlarına yoldaş yapıyorsun beni
Halbuki ben yeterince günahkarım biliyorsun bunu sen.
Hayır kabullenemem ben bu acıyı
Güneşi beklemeliyim penceremde .
Kapımı açık biliyorsun
Seni bekliyor korkularım gelmem deme.