3
Yorum
9
Beğeni
5,0
Puan
481
Okunma
Yirmi üç yaşımda (ve bekâr) iken, yeni tanışıp, arkadaşlığa başladığımız biri, "En az 30 yaşında varsın" demiş, beni adamakıllı sarsmıştı. O sözün bütün benliğimde meydana getirdiği (geçici) hasarla, bu şiiri yamaya başladım...
EFKÂR BESTESİ
El âlemde neşe bende gam keder,
Sevda çöllerinde olmuşum heder,
Gezer dolanırım halim derbeder.
Ne baharı gördüm ne yazım kaldı.
Gök kubbede bir tek avazım kaldı.
Ben beni bileli efkâra ramım,
Huzur selâm vermez, sanki haram’ım,
Derunumda gizli durur meramım,
Ne şah oldum ne de şahbazım kaldı,
Sadece Mevlama niyazım kaldı.
Alnımda çizgiler yüreğimde nâr,
Gönlümde bir özlem gözlerimde yâr,
Yaş yirmi üç gören diyor otuz var.
Ömrü yaşamadan enkazım kaldı,
Ne isyana meylim ne nazım kaldı.
On zulmetli yıla döndü bir ayım,
Ağrıyan yerim yok ama hastayım,
Günahımı affet Rabbim yastayım.
Harmanı görmeyen tınazım kaldı,
Telleri kırılmış bir sazım kaldı.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz