Bunu okuduğunuz esnada
yani 21.yüzyılın ilk çeyreği sınırlarında
henüz tel örgülü askerlerin nöbet tuttuğu sınırlarında
size sihir diye değil şiir diye bir hikaye yazacağım
bir hokkabazın yarı-başarılı,yarı-başarısız
meslek hayatından o güne değin en boktan
nereden baktığınıza bağlı olarak belki en bulanık
sırlı,sınırsız,illüzyon diye bir kandırmaca
kasabadan kasabaya bir hokkabaz yaşarmış
türlü oyunları varmış ona inanan türlü koyunları varmış
bu hokkabaz birden bire gelen tesadüfen aşklara inanırmış
bir gün insanların sadece çalışmak zorunda olduğu
sihirsiz
şiirsiz
şirinsiz
köyün birinde herkes kadar güzel bir kadını
bir kutuya sokmuş,abrakadabra demiş
beklemiş,sanki yüzyıl beklemiş
ve kutunun içine yeryüzünün o
sıradan,çoğunlukla sığırların yaşadığı toprak parçasına
dünyanın en güzel kadını inmiş
diğer köylü kadını kimse aklına getirmemiş
köydeki herkes kadınlı-çocuklu
sığırlar bile hatta bizim hokkabaz sahtekar hokkabaz bile
dünyanın en güzel kadını olan yanılsamanın
peşinden koşar olmuş işler-güçler bırakılmış
dilden dile dolaşır olmuş o güzel kadın
dünyanın geri kalanı da duymuş olan biteni
o köye akın etmiş dünyanın peşinden
koştuğu kadın halini almış o yanılsama
bir sabah kadını öksürük tutmuş
olduğu yere yığılmış kadın herkes toplanmış başına
nefes almıyormuş,herkes bir telaşla hokkabaza gitmiş
ne de olsa hokkabazın yaptığı bir sihirin ürünüymüş kadın
sanki yüzyıl düşünmüş hokkabaz
yemeden-içmeden sadece düşünmüş
ve demiş ki kendi kendine
dünyanın en güzel artık ölü kadınını
tekrardan kutuya sokayım
bütün dünya toplanmış köy meydanına
kadını tekrar kutuya sokmuş hokkabaz abrakadabra demiş
sanki denizler kadar ter dökerek tedirgin bir şekilde
açmış kutuyu hokkabaz
meraklı dünya ahalisinin karşılarına birden bire hokkabazın
daha önce kaybettiği o unutulan köylü kadın çıkmış
sert ve perişan şekilde sormuşlar köylü kadına
dünyanın en güzel kadını nerede diye
köylü kadın biraz utanarak:
siz şiirsiz
sihirsiz
ve şirinsiz
sadece çalışmak zorunda olan bir maddenin un-ufak parçalarısınız
en gerçek büyünün tozlarından bile daha sahte fakat elle tutulabilir
üflemiş köylü kadın kokuşmuş nefesiyle dünyanın üzerine
herkes kaldığı yerden devam etmiş
köylü çalışmaya sığırlar ahıra
dünyanın geri kalanı ait oldukları yere
hokkabaz sihir diye şiir yazmaya
insan içinde bulunduğu gerçekliği
düşünüsüyle tekrar inşa edebileceği gibi
o gerçekliğin kölesi halini de alabilir
bazen dogmatik bir sihire sorgu-sual etmeden inanmak
yanıbaşımızdaki eziyetten daha az acı verir.



İlker ÖZDEMİR