Son zamanlarda bir tuhafım
Gülüşüm buruk,
Gözlerim dalıyor uzaklara,
İfadelerimdeki boşluklar anlamsız,
Vurgun yemiş gibiyim.
Zindandayım.
Zindan zifiri karanlık.
Ne gece nöbeti devrediyor güne,
Ne de gün geceye.
Manyetik elektriğe maruz kalıyor
Beynimdeki tüm hücreler
Önce;
Tarumar oluyor düşüncelerim bir bir kopuyor tüm bağlantılar...

Çocuğunu kürtaj yaptırmışların, yürek pişmanlığı taş gibi oturuyor içime.
Özgürlüğünü soluyamamış bebeklerin matemi...

Dostoyevski gibi mapus yatmış adamlar geliyor aklıma...

Leonardo Da Vinci’ den mavinin tüm tonlarını alıp, kocaman gökyüzü çizmek istiyorum duvarlara...

Özgürlüğü martıların kanatlarında,
Denizlerin deli dalgalarında,
Çocukların saf kalplerinde bulmak için,
Şafak sökmeden yola çıkmayı hayal ediyorum...
Tozu, dumana katarak, koşmak
Yorgunluktan bitap düşene kadar.
Ağır, aksak yürüyerek, yola devam etmek
Karanlığın orta yerinden...

Bakiye KAYA